Kiedy i jak odrobaczać szczenię?
Szczenięta słyną z zamiłowania do eksploracji. Wąchają, liżą i bawią się wszystkim, co je zainteresuje. Jedną z wad tej ciekawości jest ryzyko zarażenia się robakami. Szczenięta mogą urodzić się z pasożytami lub zarazić się nimi po kontakcie z odchodami psów, innych zwierząt, a także insektami, robakami czy ślimakami (zarówno z muszlą, jak i bez). Niedojrzały układ odpornościowy szczenięcia czyni go szczególnie podatnym na choroby wywoływane przez pasożyty. Na szczęście większość z nich można łatwo wyleczyć przy pomocy lekarza weterynarii.
Oto często zadawane pytania na temat zapobiegania robakom u szczeniąt.
Na czym polega odrobaczanie szczenięcia?
Jeśli lekarz weterynarii na podstawie badania kału stwierdzi, że Twoje szczenię ma robaki, przepisze lek, który zabija dorosłe osobniki pasożytów. Podawanie leku w celu pozbycia się robaków lub innych pasożytów wewnętrznych nazywa się odrobaczaniem.
Warto jednak pamiętać, że odrobaczanie szczenięcia eliminuje jedynie dorosłe osobniki obecne w jego organizmie w danym momencie. Nie zapobiega to kolejnym zakażeniom. Szczenięta muszą być poddawane regularnemu odrobaczaniu i profilaktyce w ramach ogólnego zarządzania zdrowiem, ponieważ tylko to może uchronić je przed przyszłymi zakażeniami. Jest to dla nich całkowicie bezpieczne.
Leki odrobaczające dla psów dostępne są w różnych formach: tabletki, smakołyki, pasty do podawania doustnego, płyny stosowane bezpośrednio na skórę lub zastrzyki. Większość z tych preparatów można podać samodzielnie, jednak najpierw należy zidentyfikować rodzaj robaków (większość dostępnych bez recepty produktów nie jest odpowiednia, ponieważ działają one w sposób nieselektywny). Po ustaleniu typu pasożytów lekarz weterynarii zaleci odpowiedni lek dla Twojego szczenięcia i dobierze dawkę dostosowaną do jego wieku, wagi oraz stanu zdrowia.
Szczenięta już od urodzenia mają wiele okazji do zarażenia się pasożytami. Larwy robaków mogą pozostawać uśpione w mięśniach matki, a pod wpływem hormonów ciążowych uaktywniają się. Dorastają do stadium dorosłego osobnika i migrują do krwiobiegu matki, przedostając się przez łożysko lub wraz z jej mlekiem.
Szczenię może zarazić się robakami także na inne sposoby:
- Trawa, pchły, komary, gryzonie, ptaki i inne insekty mogą być nosicielami jaj pasożytów. Podczas zabawy jaja mogą przykleić się do futra i łap szczenięcia, a następnie zostać połknięte podczas pielęgnacji.
- Zarażone zwierzęta i ptaki mogą wypróżniać się w wodach stawów, kałuż i jezior, pozostawiając tam robaki, larwy lub jaja. Jeśli szczenię napije się takiej wody, może wraz z nią połknąć pasożyty.
- Szczenię może zarazić się tasiemcem po spożyciu niedogotowanego lub surowego mięsa.
- Wiele robaków jest zoonotycznych, co oznacza, że mogą przenosić się między zwierzętami a ludźmi.
Glisty i tęgoryjce często pojawiają się u szczeniąt. Pasożyty te żyją w żołądku i jelitach. Są trawione razem z pożywieniem i przemieszczają się przez jelita, dlatego w odchodach szczenięcia można zauważyć robaki lub ich fragmenty.
Rodzaje robaków powszechnie występujących u szczeniąt
Glisty to pasożyty jelitowe, które żywią się niestrawionym pokarmem znajdującym się w jelitach. Najczęściej występują u szczeniąt i są stosunkowo łatwe do wyleczenia.
- Lekarz weterynarii zbada Twojego psa pod kątem obecności glist.
- W kale szczenięcia lub wokół jego ogona możesz zauważyć robaki lub ich fragmenty.
- Zakażenie następuje poprzez kontakt ze skażonymi odchodami, zanieczyszczonym środowiskiem, mlekiem matki lub przez zjedzenie zarażonego gryzonia, ptaka lub owada.
- Objawy zakażenia glistami obejmują spowolniony wzrost, anemię, matową sierść, wzdęty brzuch i nadmierną senność. Silne zakażenie może prowadzić do wymiotów, biegunki, zmniejszenia apetytu, utraty wagi, a nawet niedrożności jelit, co może stanowić zagrożenie życia.
- Glisty są zoonotyczne, co oznacza, że mogą przenosić się między zwierzętami a ludźmi.
Tęgoryjcami można zarazić się drogą pokarmową lub przez kontakt z zakażonym otoczeniem. Matka szczenięcia może również przenosić je przez łożysko lub mleko. Tęgoryjce przyczepiają się do błony śluzowej jelit i żywią się krwią szczenięcia, konkurując o składniki odżywcze niezbędne do jego wzrostu i rozwoju.
- Test na krew utajoną w kale pozwala wykryć dorosłe tęgoryjce. Szczenię może wymagać wielokrotnego badania i leczenia.
- Leczenie polega na podawaniu leków odrobaczających o szerokim spektrum działania, przepisanych przez lekarza weterynarii.
- Tęgoryjce oraz ich fragmenty mogą być widoczne w kale szczenięcia lub w miejscu, w którym śpi.
- Objawy zakażenia to osłabienie, wymioty, krwawa biegunka, utrata wagi i matowa sierść.
- Człowiek może zarazić się tęgoryjcami poprzez bezpośredni kontakt z jajami pasożytów.
Tasiemce to długie, płaskie robaki składające się z wielu członów, z których każdy ma własne narządy rozrodcze. Pchły i gryzonie połykają jaja tasiemców, które następnie wykluwają się i żyją w ich organizmach.
- Szczenięta zarażają się tasiemcami, połykając pchły lub jedząc skażone surowe mięso.
- Tasiemiec przypomina tasiemkę lub ziarno ryżu i może być widoczny w stolcu szczenięcia, na sierści wokół odbytu lub na jego legowisku.
- Możesz zaobserwować, jak Twój pupil „sunie” po podłodze z powodu dyskomfortu wywołanego przez wędrówkę pasożytów w okolicach odbytu.
- Badanie kału umożliwia wykrycie tasiemca. Leczenie polega na podaniu zastrzyku lub tabletek przepisanych przez lekarza weterynarii.
- Człowiek może zarazić się tasiemcem poprzez spożycie skażonego mięsa lub przez kontakt z zakażonym otoczeniem.
Włosogłówki żyją i składają jaja w jelitach i kątnicy. Mają kształt bicza, a ich grubszy koniec wczepia się w tkanki, co powoduje dyskomfort.
- Objawami zakażenia są krwawa biegunka, utrata wagi i niedokrwistość. Większość psów nie wykazuje widocznych objawów, ale ciężkie zakażenie może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia szczenięcia.
- Szczenięta zarażają się włosogłówkami poprzez bezpośredni kontakt z odchodami lub przez połknięcie jaj czy larw pasożytów podczas przebywania w skażonych miejscach.
- Badania kału umożliwiają identyfikację włosogłówek, ale może zaistnieć potrzebna wykonania kilka testów oraz terapii.
- Leczenie zazwyczaj polega na podaniu leku odrobaczającego o szerokim spektrum działania.
Kiedy odrobaczyć szczenię?
Zarażone szczenięta mogą reagować na pasożyty silniej niż dorosłe psy. Robaki żywią się składnikami odżywczymi, które są niezbędne szczenięciu do prawidłowego wzrostu i rozwoju. Dlatego szczenięta powinny być odrobaczane już w bardzo młodym wieku. Lekarz weterynarii ustali odpowiedni harmonogram odrobaczania dostosowany do potrzeb Twojego szczenięcia i przeprowadzi Cię przez cały proces.
Najlepszy czas na odrobaczenie szczenięcia
Każdy moment, w którym podejrzewasz, że Twoje szczenię może mieć robaki, jest odpowiedni na przeprowadzenie odrobaczania. Większość szczeniąt potrzebuje pierwszego odrobaczania w wieku dwóch tygodni. Większość hodowców i schronisk przeprowadza odrobaczanie zgodnie z ustalonym harmonogramem, aż do momentu, gdy szczenięta zostaną odstawione od matki i będą gotowe do opuszczenia miotu.
Jeśli nie masz pewności, czy Twoje szczenię zostało prawidłowo odrobaczone, umów się na wizytę u lekarza weterynarii, który pomoże rozpocząć odpowiednią serię odrobaczania.
Jak pozbyć się robaków u szczenięcia?
Na szczęście robaki są zwykle łatwe do wyleczenia. Lekarz weterynarii zleci badanie kału, aby określić rodzaj pasożytów obecnych w organizmie szczenięcia. Po zidentyfikowaniu robaków, przepisze odpowiedni lek odrobaczający i ustali harmonogram dalszego leczenia.
Leki odrobaczające to zazwyczaj preparaty o szerokim spektrum działania, co oznacza, że są skuteczne przeciwko wielu rodzajom robaków. Można wybierać spośród różnych form leku: tabletek, past, płynów, pipet do stosowania na skórę oraz smakołyków. W przypadku niektórych rodzajów robaków mogą być stosowane także zastrzyki.
Często błędnie sądzi się, że jedno odrobaczenie całkowicie zapobiega pojawieniu się robaków w przyszłości. Jednak lek odrobaczający eliminuje tylko te robaki, które są obecne w momencie leczenia. Twoje szczenię może w każdej chwili mieć ponowny kontakt z robakami, co może wymagać powtórzenia leczenia. Dlatego regularne odrobaczanie szczenięcia jest kluczowe.
Najlepszy środek odrobaczający dla szczeniąt. Czy istnieje?
Niestety, nie ma jednego najlepszego leku na odrobaczenie, ponieważ skuteczność preparatu zależy od rodzaju robaków. Wiek, waga i stan zdrowia szczenięcia również mają znaczenie. To lekarz weterynarii powinien dobrać odpowiedni lek dla Twojego szczenięcia, biorąc pod uwagę wszystkie te czynniki.
Leki odrobaczające dostępne bez recepty nie zawsze są najlepszym rozwiązaniem. Dawkowanie może być nieprawidłowe lub leki mogą zawierać nieskuteczne składniki aktywne. Najbezpieczniejsze i najskuteczniejsze leki to te, które zostały zalecone przez lekarza weterynarii.
Czego się spodziewać po odrobaczeniu szczenięcia?
Większość środków odrobaczających jest bardzo bezpieczna i rzadko wywołuje poważne efekty uboczne. Niemniej jednak, możesz zauważyć pewne objawy, które mogą budzić niepokój. Warto wtedy skonsultować się z lekarzem weterynarii.
- Do dwóch tygodni po odrobaczeniu martwe robaki mogą być stopniowo wydalane i mogą nadal pojawiać się w odchodach szczenięcia.
- Jeśli wszystkie robaki giną jednocześnie, może to spowodować stan zapalny w jelitach, co może prowadzić do rozstroju żołądka, biegunki lub wymiotów. Szczenię powinno wrócić do normalnego stanu w ciągu 2–3 dni.
Naturalne środki odrobaczające dla szczeniąt
Ziemia okrzemkowa jest popularnym domowym środkiem na robaki, ale nie zawsze skutecznie eliminuje wszystkie osobniki. Jeśli robaki nie są odpowiednio leczone lub leczenie okazuje się nieskuteczne, zdrowie Twojego szczenięcia może być zagrożone. Lekarz weterynarii pomoże określić najlepszy sposób leczenia.
8 wskazówek, jak zapobiegać zakażeniom robakami u psa
1. Przestrzegaj harmonogramu odrobaczania.
2. Dbaj o aktualność szczepień.
3. Niezwłocznie usuwaj odchody szczenięcia, używając rękawiczek.
4. Myj ręce mydłem po kontakcie z odchodami lub po przebywaniu w pobliżu zakażonego szczenięcia bądź innego zwierzęcia.
5. Codziennie zapewniaj psu dostęp do czystej wody pitnej.
6. Nie pozwalaj szczenięciu pić wody z kałuż, jezior i stawów, w których mogą znajdować się odchody innych zwierząt, ptaków lub insektów.
7. Ogranicz wizyty w miejscach, które są często odwiedzane przez dużą liczbę psów lub innych zwierząt, ponieważ mogą one być źródłem zakażeń.
8. Nie pomijaj corocznych wizyt u lekarza weterynarii i testów na obecność robaków.
Powiązane artykuły
Dbanie o zdrowie szczenięcia
Jak podać psu pigułkę za pomocą Pill Assist™
Polub i udostępnij tę stronę