Pomeranian

Rasa pochodzi od psów zaprzęgowych i choć dzisiaj pomeranian jest znacznie mniejszy od swych przodków to nadal pozostał inteligentny, radosny i pełen energii. Charakterystyczny dla rasy jest lisi wyraz pyska, który sprawia wrażenie uśmiechu, pięknie umaszczenie, obfita kryza i puszysty ogon. Zawsze czujne pomeraniany natychmiast reagują na obecność nieznajomych, dlatego to świetne psy alarmowe. W tym niewielkim ciele kryje się dzielny stróż.

Oficjalna nazwa: Pomeranian

Other names: szpic miniaturowy

Pochodzenie: Niemcy

Pomeranian sitting looking at camera in black and white
  • Skłonność do ślinienia się

  • Potrzeby w zakresie pielęgnacji

  • Nasilenie linienia

  • Skłonność do szczekania

  • Poziom energii*

  • Możliwość przebywania z innymi zwierzętami

  • Odporność na wysokie temperatury

  • Odporność na niskie temperatury

  • Przystosowanie do przebywania w mieszkaniu

  • Przystosowanie do pozostawania samemu w domu*

  • Możliwość bycia domowym zwierzęciem towarzyszącym?*

* Zwierząt społecznych nie należy pozostawiać długo w samotności. Obecność ludzi może zapobiegać odczuwaniu niepokoju i niepożądanym zachowaniom. Porozmawiaj z lekarzem weterynarii lub behawiorystą i uzyskaj więcej wskazówek. Każde zwierzę jest indywidualnością, nawet w obrębie rasy, dlatego ten opis cech charakterystycznych należy traktować jedynie jako wskazówkę. Zwierzę zdrowe, o dobrym samopoczuciu i odpowiednim zachowaniu to efekt szkolenia i socjalizacji, a także zadbania o jego potrzeby gatunkowe (w tym również potrzeby społeczne i behawioralne), co jest konieczne dla dobrostanu. Nigdy nie wolno pozostawiać zwierzęcia z dzieckiem bez nadzoru osoby dorosłej. Jeśli potrzebujesz więcej informacji na temat zachowania czy zdrowia skontaktuj się odpowiednio z behawiorystą lub lekarzem weterynarii. Zwierzęta społeczne, takie jak psy i koty, dla dobrego samopoczucia potrzebują towarzystwa. Natomiast odpowiednio przeprowadzony trening pozwala nauczyć je pozostawać spokojnie przez pewien czas w samotności. Po więcej informacji skontaktuj się z trenerem szkolenia psów lub behawiorystą. Odpowiednich specjalistów może też polecić twój lekarz weterynarii.
Illustration of red Pomeranian from the side
SamiecSamica
Wysokość w kłębieWysokość w kłębie
18 - 30.5 cm18 - 30.5 cm
Masa ciałaMasa ciała
0 - 3.5 kg0 - 3.5 kg
Etapy życia
Wiek dorosły
Od 2 do 10 miesiąca życiaOd 10 miesiąca do 8 roku życia
Wiek dojrzałyWiek starszy
Od 8 do 12 roku życiaPowyżej 12 lat
Wiek wczesnoszczenięcy
Do 2 miesiąca życia
  • Skłonność do ślinienia się

  • Potrzeby w zakresie pielęgnacji

  • Nasilenie linienia

  • Skłonność do szczekania

  • Poziom energii*

  • Możliwość przebywania z innymi zwierzętami

  • Odporność na wysokie temperatury

  • Odporność na niskie temperatury

  • Przystosowanie do przebywania w mieszkaniu

  • Przystosowanie do pozostawania samemu w domu*

  • Możliwość bycia domowym zwierzęciem towarzyszącym?*

* Zwierząt społecznych nie należy pozostawiać długo w samotności. Obecność ludzi może zapobiegać odczuwaniu niepokoju i niepożądanym zachowaniom. Porozmawiaj z lekarzem weterynarii lub behawiorystą i uzyskaj więcej wskazówek. Każde zwierzę jest indywidualnością, nawet w obrębie rasy, dlatego ten opis cech charakterystycznych należy traktować jedynie jako wskazówkę. Zwierzę zdrowe, o dobrym samopoczuciu i odpowiednim zachowaniu to efekt szkolenia i socjalizacji, a także zadbania o jego potrzeby gatunkowe (w tym również potrzeby społeczne i behawioralne), co jest konieczne dla dobrostanu. Nigdy nie wolno pozostawiać zwierzęcia z dzieckiem bez nadzoru osoby dorosłej. Jeśli potrzebujesz więcej informacji na temat zachowania czy zdrowia skontaktuj się odpowiednio z behawiorystą lub lekarzem weterynarii. Zwierzęta społeczne, takie jak psy i koty, dla dobrego samopoczucia potrzebują towarzystwa. Natomiast odpowiednio przeprowadzony trening pozwala nauczyć je pozostawać spokojnie przez pewien czas w samotności. Po więcej informacji skontaktuj się z trenerem szkolenia psów lub behawiorystą. Odpowiednich specjalistów może też polecić twój lekarz weterynarii.
Illustration of red Pomeranian from the side
SamiecSamica
Wysokość w kłębieWysokość w kłębie
18 - 30.5 cm18 - 30.5 cm
Masa ciałaMasa ciała
0 - 3.5 kg0 - 3.5 kg
Etapy życia
Wiek dorosły
Od 2 do 10 miesiąca życiaOd 10 miesiąca do 8 roku życia
Wiek dojrzałyWiek starszy
Od 8 do 12 roku życiaPowyżej 12 lat
Wiek wczesnoszczenięcy
Do 2 miesiąca życia

Odpowiednie żywienie psa rasy szpic miniaturowy

Pomeranian running towards camera over grass
1/7

Poznaj pomeraniana

Informacje rasie

Pomeraniany są o wiele mniejsze niż ich przodkowie ciągnący sanie, ale wciąż zachowują wiele cech psó pociągowych. Odważne, zadziorne i niepokorne pomeraniany mają również nienasyconą ciekawość wszystkiego, co je otacza. Dlatego są doskonałymi psami stróżującymi.

Z tego też może wynikać ich skłonność do szczekania. Jeśli lubisz ciszę i spokój lub masz wrażliwych sąsiadów, rasa nie będzie odpowiednia dla ciebie.

Jednak jest też wiele cech, za które pokochasz pomeraniana. Inteligentne i uważne, i tak chętne do interakcji z opiekunem, że ich towarzystwo może być świetną zabawą. Ponadto ich wielkość (do 30 cm wysokości) sprawia, że nie potrzebują bardzo długich spacerów i zmieszczą się nawet w kawalerce.

Ten najmniejszy spośród szpiców niemieckich ma wspólnego przodka (pies lub szpic torfowy) z samojedami, alaskan malamutami czy norweskimi elkhundami. Pomeranian bywa też nazywany szpicem miniaturowym lub szpicem toy. Rasa znana nam dzisiaj została wyhodowana w Niemczech prawdopodobnie w XVIII wieku. Potem praca hodowlana skupiała się głównie na zmniejszaniu wielkości tego szpica.

Szybko pomeranian stał się rasą bardzo poszukiwaną przez rzesze miłośników. Do wzrostu popularności rasy przyczyniła się zapewne królowa Wiktoria, która była wielką miłośniczką pomeranianów. Więcej na ten temat w sekcji historia rasy.

Dzięki łobuzerskiemu urokowi i energicznemu temperamentowi, posiadanie szpica pomorskiego to prawdziwa przyjemność. Ponadto pomeraniany są bardzo długowieczne, żyją nawet kilkanasćie lat.

Nic więc dziwnego, że pomeranian stał się jedną z najpopularniejszych ras typu toy. Regularnie plasuje się na listach ulubionych psów na całym świecie.

Beige Pomeranian running over grass
2/7

Dwa fakty o pomeranianach

2.Ocalałe z Titanica

Wśród trzech psów, które przeżyły katastrofę Titanica w 1912 roku były dwa szpice pomorskie. Te dwa pomeraniany wraz ze swoimi opiekunami znalazły się szczęśliwie na jednej z łodzi ratunkowych. W słynnym filmie "Titanic" bohaterka Rose jest pokazana na zakończenie trzymając na rękach właśnie pomeraniana.

1. Korzenie w epoce kamienia

Pochodzący od szpica torfowego rodowód rasy sięga epoki kamienia. Wykopaliska na północnych terenach Niemiec ujawniły dobrze zachowane okazy tych psów, które uważa się za najstarszych przodków rasy.

Close-up of Pomeranian in black and white
3/7

Historia rasy

Pomeraniany są spokrewnione z psami zaprzęgowymi użytkowanymi na dalekiej Północy, w Arktyce. Powstały z nich szpice, w tym szpic wilczy i pomorski, pochodzące od dawnego szpica niemieckiego.

Nazwa razy pochodzi od historycznego regionu Pomorze (na terenie północnej Polski i Niemc), z którego się wywodzi. Uważa się, że szpic pomorski powstał w XVIII wieku. Pierwotnie był znacznie większy, a zmniejszono jego rozmiar w efekcie selektywnej hodowli. Powstało także wiele różnych umaszczeń psów tej rasy.

W krótkim czasie pomeranian zyskał sporą popularności i doceniono go w brytyjskiej rodzinie królewskiej. Jako pierwsza rasą zainteresowała się prawdopodobnie królowa Charlotte – małżonka króla Wielkiej Brytanii Jerzego III. Jej dwaj szpice pomorskie przedstawił na swoich obrazach Sir Thomas Gainsborough.

Później wielką miłośniczką rasy stała się także królowa Wiktoria. Pasja okazała się tak silna, że założyła nawet własną hodowlę. To zapewne pod jej wpływem przez kilka lat pomeraniany były najliczniej reprezentowaną rasą na najsłynniejszej wystawie Crufts w Anglii.

Pierwszy klub rasy powstał w 1891 roku – podczas pierwszej w historii wystawy Crufts. Wkrótce potem opublikowano wzorzec pomeraniana. W roku 1898 roku rasa została zarejestrowana wstępnie przez American Kennel Club, a oficjalnie uznanie nastąpiło w 1900 roku. Nie trzeba dodawać, że od tego czasu pomeranian jest popularny nie tylko na wystawach psów, ale też po prostu w domach miłośników psów.

4/7

Od czubka głowy po koniuszek ogona

Charakterystyka fizyczna pomeranianów

Illustration of red Pomeranian from the side
1
2
3
4
5

1.Głowa

Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny zadziorny wygląd.

2.Tułów

Ciało krótkie i zwarte, grzbiet prosty.

3.Ogon

Mocno owłosiony, puszysty ogon jest zwykle zakręcony nad grzbietem.

4.Szata

Gęsta podwójna szata, podszerstek krótki i gruby, włos okrywowy nieco dłuższy.

5.Umaszczenie

Maść biała, czarna, czekoladowa, pomarańczowa, szara cieniowana i inne.
Red Pomeranian walking towards camera over grass
5/7

Ciekawe fakty o rasie

Od konkretnych cech rasy po ogólny stan zdrowia – oto kilka interesujących faktów na temat rasy pomeranian

Szelki zamiast obroży

Podobnie jak inne psy ras małych pomeraniany mogą mieć skłonność do zapadnięcia tchawicy. Jest to zwyrodnienie chrząstki tchawicy z uszkodzeniem błony tchawicy, co może prowadzić do zwężenia dróg oddechowych. Choroba jest dziedziczna, ale może ją zaostrzyć noszenie obroży – zwłaszcza jeśli twój pomeranian ciągnie na smyczy lub opiekun go szarpie. Objawy mogą obejmować charczenie, kaszel, świszczący oddech lub trudności w oddychaniu, a w poważnych przypadkach mogą również spowodować omdlenie. Z tego powodu należy u psów tej rasy używać szelek zamiast obroży. Jeśli stan jest poważny, może być konieczna interwencja chirurgiczna.

Ddbaj o zdrowie małych łapek

Innym częstym problemem rasy jest zwichnięcie rzepki. Dochodzi do tego, gdy rzepka w stawie kolanowym przemieszcza się ze swojej pozycji. Chociaż zwykle szybko wraca na swoje miejsce, za każdym razem, gdy tak się dzieje, uszkadza chrząstkę stawu. Dochodzi do rozwoju bolesnego stanu zapalnego. Objawem może być utykanie lub nietypowy, skaczący chód. Zaleca się kontrolne badania ortopedyczne dwa razy w roku, zwłaszcza że schorzenie to może prowadzić do zapalenia stawów w późniejszym czasie. Utrzymanie optymalnej masy ciała jest kluczowe dla ograniczenia ryzyka tego schorzenia. W poważniejszych przypadkach lekarz może wprowadzić leki przeciwbólowe a nawet zdecydować się na zabieg.

Opiekun pomeraniana powinien też obserwować stan oczu psa

Psy tej rasy mają bowiem skłonność do schorzeń okulistycznych. Wśród nich zaćma, zespół suchego oka czy problemy z kanałami łzowymi. Nieleczone dolegliwości tego typu mogą uszkodzić wzrok i powodować dyskomfort, należy więc skonsultować się z lekarzem weterynarii. W przypadku objawów, takich jak zaczerwienienie, opuchlizny czy nadmierne łzawienie oraz gdy pies pociera lub drapie okolicę oczu, natychmiast skontaktuj się z lekarzem weterynarii. Im szybciej problem zostanie rozpoznan,y tym szybciej można podjąć leczenie. Zaleca są również regularne kontrole wzroku.

Zdrowa dieta, zdrowszy pies

Wybierając karmę dla psa rasy pomeranian, należy uwzględnić wiele czynników: wiek, tryb życia, poziom aktywności, stan fizjologiczny i stan zdrowia, w tym tendencję do chorób lub wrażliwość. Karma dostarcza energii niezbędnej do utrzymania funkcji życiowych organizmu. Kompletna receptura karmy musi zawierać też odpowiednio zbilansowane składniki pokarmowe, aby uniknąć niedoborów lub nadmiaru niekorzystnie wpływających na zdrowie i samopoczucie psa. Poniższe zalecenia dotyczą zwierząt zdrowych. W razie jakichkolwiek problemów zdrowotnych psa skonsultuj się z lekarzem weterynarii, ponieważ może być potrzebna specjalna karma weterynaryjna. Czysta i świeża woda powinna być zawsze dostępna dla psa, co między innymi sprzyja regularnemu oddawaniu moczu. W czasie upałów zabieraj ze sobą wodę na spacery i treningi, dbaj o pojenie psa podczas przerwy w pracy .

Zapotrzebowanie szczenięcia szpica pomorskiego na energię, białko, składniki mineralne i witaminy jest znacznie większe niż u dorosłego psa. Szczenięta potrzebują energii i składników pokarmowych nie tylko do funkcjonowania organizmu, ale także rozwoju i budowy tkanek. Do 8 miesiąca życia układ odpornościowy szczeniąt rasy pomeranian rozwija się stopniowo. Kompleks przeciwutleniaczy (w tym witamina E) może pomagać wzmocnić naturalne mechanizmy obronne psa w tym okresie wielkich zmian, odkryć i nowych spotkań. Wydolność trawienna szczeniąt jest niższa niż u psa dorosłego. Układ pokarmowy nie jest jeszcze w pełni rozwinięty, dlatego tak ważne jest dostarczanie wysoko strawnych białek, które będą mogły być efektywnie wykorzystane przez rosnący organizm. Zrównoważona podaż włókna pokarmowego, w tym psyllium, wspomaga pasaż jelitowy i sprzyja dobrej jakości odchodów.

Równie ważne jest uzębienie szczenięcia: zęby mleczne a potem zęby stałe są istotnym kryterium przy wyborze wielkości, kształtu i tekstury krokieta. Okres intensywnego wzrostu oznacza również wysokie zapotrzebowanie na energię. Dlatego karma musi zawierać odpowiednio podwyższoną ilość energii (podawana w kcal/100 g), a koncentracja innych składników pokarmowych będzie również wyższa niż w karmach dla dorosłych psów. U szczeniąt zaleca się podzielenie dziennej dawki karmy na trzy posiłki dziennie. Od 6 miesiąca życia można już podawać tylko dwa posiłki dziennie.

Główne cele żywieniowe dla dorosłych psów rasy pomeranian:

Utrzymanie optymalnej masy ciała dzięki wysoko strawnym składnikom i zawartości tłuszczu na odpowiednim poziomie

Sprzyjanie utrzymaniu zdrowia skóry i piękna sierści dzięki wzbogaconej podaży niezbędnych kwasów tłuszczowych (zwłaszcza EPA i DHA), niezbędnych aminokwasów i witamin z grupy B.

Dorosłe psy ras miniaturowych mogą mieć skłonność do zaparć. Należy więc wybrać karmę zawierającą zrównoważoną ilość włókna pokarmowego (w tym psyllium), co reguluje pasaż jelitowy oraz białka o wysokiej strawności, co poprawia jakość kału.

Wielkość krokieta powinna być bardzo mała i dostosowana do miniaturowych szczęk pomeranianów, aby uniknąć problemów z pobieraniem pokarmu. Sprzyja to również pobudzaniu apetytu. Psy małych ras mogą być podatne na kamicę moczową; zaleca się więc karmę wspierającą zdrowie układu moczowego.

Przez całe życie psa ważne jest unikanie podawania mu żywności dla ludzi i tłustych przekąsek. Zamiast tego nagradzaj psa krokietami pobranymi z dziennej porcji, aby nie doprowadzić do rozwoju nadwagi. Ważne jest również ścisłe przestrzeganie porcji w tabelach dawkowania na opakowaniu, zwłaszcza w przypadku sterylizowanych pomeranianów, ponieważ jest to czynnik ryzyka rozwoju nadwagą.

Po ukończeniu 8 roku życia u psów rasy pomeranian zaczynają pojawiać się pierwsze oznaki starzenia. Karma wzbogacona w przeciwutleniacze pomaga zachować witalność, a wybrane składniki pokarmowe, takie jak tauryna, wspomagają prawidłową pracę serca. Procesowi starzenia towarzyszy także osłabienie zdolności trawiennych, co wiąże się ze szczególnymi wymaganiami pokarmowymi. Dlatego karma dla starszych psów rasy szpic pomorski powinna charakteryzować się następującymi cechami:

Wyższa zawartość witamin C i E. To składniki pokarmowe o właściwościach przeciwutleniających, co pomaga chronić komórki organizmu przed szkodliwym działaniem stresu oksydacyjnego związanego z procesem starzenia.

Wysokiej jakości białko. Wbrew powszechnie panującemu przekonaniu, obniżenie zawartości białka w karmie nie przynosi szczególnych korzyści w ograniczaniu rozwoju niewydolności nerek. Ponadto starsze psy mniej efektywnie wykorzystują białko z pokarmu. Natomiast zmniejszenie zawartości fosforu jest dobrym sposobem na spowolnienie stopniowego pogarszania się funkcji nerek.

Większa podaż pierwiastków śladowych: żelaza, miedzi, cynku i manganu pomaga utrzymać dobrą kondycję skóry i sierści.

Zwiększona ilość wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, pomaga utrzymać dobrą jakość sierści. Psy naturalnie mogą produkować niektóre kwasy tłuszczowe, ale wraz z wiekiem ten proces ulega osłabieniu.

Starsze psy coraz częściej mają też problemy stomatologiczne. W celu zachęcenia psa do zjedzenia całej dawki karmy rozmiar, kształt i tekstura krokietów muszą być dostosowane do budowy i siły ich szczęk.

Side view of red Pomeranian on grass
6/7

Opieka nad pomeranianem

Wskazówki dotyczące pielęgnacji, szkolenia i ćwiczeń

Te miniaturowe psy mają nieco mniejsze wymagania dotyczące ruchu niż większe psy. Jednak nadal wymagają kilku ciekawych codziennych spacerów z możliwością swobodnego ruchu i węszenia na świeżym powietrzu. Ze względu na niewielkie rozmiary pomeraniana lepiej unikać wybiegów dla psów, ponieważ mały pies może zostać przypadkowo przewrócony czy poturbowany przez większe. A miniaturowy szpic nierzadko rzuca wyzwania dużym psom. W domu, ogrodzie lub na podwórku ważne jest pilnowanie psów tej rasy, bo mają tendencję do uciekania, a mogą wykorzystać nawet najmniejsze szczeliny. Szpice pomorskie mogą być podatne na problemy zwłaszcza w wieku średnim. Dbaj więc o ich odpowiednią aktywność, choć psy te uwielbiają przytulanie się na kanapie.

Piękna, przypominająca lisią sierść jest jedną z cech charakterystycznych pomeraniana. Wymaga jednak regularnej pielęgnacji, by utrzymać szatę psa w najlepszym stanie. Codzienne powierzchowne szczotkowanie usuwa luźne włosy i poprawia połysk sierści. Pomeranian ma podwójną sierść: gęsty, miękki i gruby podszerstek oraz dłuższy włos zewnętrzny. Warto więc raz w tygodniu bardzo dokładnie wyczesać psa. U psów tej rasy zaleca się regularne wizyty u groomera, który zadba nie tylko o strzyżenie, ale i kąpiel twojego szpica. Ponieważ szpice dość intensywnie linieją, częste czesanie psa ochroni też twoje meble i dywany. Pazury w razie potrzeby skracaj, a zęby czyść psu najlepiej codziennie. Kontroluj też stan uszu.

Ponieważ szpic miniaturowy jest bardzo inteligentną rasą, będzie mu więc dobrze służyć program treningu dostosowany do potrzeb, który zapewni psu stymulację zarówno mentalną, jak i fizyczną. Szpice też chętnie bawią się z opiekunem w domu. Po podstawowym szkoleniu szpic miniaturowy może kontynuować treningi w dyscyplinach takich jak agility, obedience czy tropienie. Mogą też być szkolone jako psy terapeutyczne. Kilka rzeczy, które warto zapamiętać. Pomeranian może mieć tendencję do wokalizacji, bo jest dość podejrzliwy w stosunku do obcych. Tutaj na pewno przyda się odpowiednio przeprowadzona socjalizacja. Nauka czystości może również nieco więcej czasu niż u innych ras. Kluczowa jest tu łagodność, konsekwencja i cierpliwość.

Te miniaturowe psy mają nieco mniejsze wymagania dotyczące ruchu niż większe psy. Jednak nadal wymagają kilku ciekawych codziennych spacerów z możliwością swobodnego ruchu i węszenia na świeżym powietrzu. Ze względu na niewielkie rozmiary pomeraniana lepiej unikać wybiegów dla psów, ponieważ mały pies może zostać przypadkowo przewrócony czy poturbowany przez większe. A miniaturowy szpic nierzadko rzuca wyzwania dużym psom. W domu, ogrodzie lub na podwórku ważne jest pilnowanie psów tej rasy, bo mają tendencję do uciekania, a mogą wykorzystać nawet najmniejsze szczeliny. Szpice pomorskie mogą być podatne na problemy zwłaszcza w wieku średnim. Dbaj więc o ich odpowiednią aktywność, choć psy te uwielbiają przytulanie się na kanapie.

Piękna, przypominająca lisią sierść jest jedną z cech charakterystycznych pomeraniana. Wymaga jednak regularnej pielęgnacji, by utrzymać szatę psa w najlepszym stanie. Codzienne powierzchowne szczotkowanie usuwa luźne włosy i poprawia połysk sierści. Pomeranian ma podwójną sierść: gęsty, miękki i gruby podszerstek oraz dłuższy włos zewnętrzny. Warto więc raz w tygodniu bardzo dokładnie wyczesać psa. U psów tej rasy zaleca się regularne wizyty u groomera, który zadba nie tylko o strzyżenie, ale i kąpiel twojego szpica. Ponieważ szpice dość intensywnie linieją, częste czesanie psa ochroni też twoje meble i dywany. Pazury w razie potrzeby skracaj, a zęby czyść psu najlepiej codziennie. Kontroluj też stan uszu.

Ponieważ szpic miniaturowy jest bardzo inteligentną rasą, będzie mu więc dobrze służyć program treningu dostosowany do potrzeb, który zapewni psu stymulację zarówno mentalną, jak i fizyczną. Szpice też chętnie bawią się z opiekunem w domu. Po podstawowym szkoleniu szpic miniaturowy może kontynuować treningi w dyscyplinach takich jak agility, obedience czy tropienie. Mogą też być szkolone jako psy terapeutyczne. Kilka rzeczy, które warto zapamiętać. Pomeranian może mieć tendencję do wokalizacji, bo jest dość podejrzliwy w stosunku do obcych. Tutaj na pewno przyda się odpowiednio przeprowadzona socjalizacja. Nauka czystości może również nieco więcej czasu niż u innych ras. Kluczowa jest tu łagodność, konsekwencja i cierpliwość.

7/7

All about Pomeranians

Źródła
  1. Veterinary Centers of America https://vcahospitals.com/
  2. Royal Canin Dog Encyclopaedia. Ed 2010 and 2020
  3. Banfield Pet Hospital https://www.banfield.com/
  4. Royal Canin BHN Product Book
  5. American Kennel Club https://www.akc.org/

Polub i udostępnij tę stronę